| Abstract: | Papritmas ai pëshpëriti disa fjalë, duke thyer qetësinë madhështore që ishte pothuajse një tulatje: "Erika, ishte qesharake që hanxhiu ju quajti të fejuarën time!". Pastaj ia dha së qeshurës, një e qeshur e sforcuar, e mundimshme. Erika sikur u shkund nga ëndrra e saj. Ku donte të dilte ai? E nuhati që ai donte të hapte me hir apo me pahir një bisedë. Një frikë e heshtur e mbërtheu, një frikë idiote, e pakuptimtë. Ajo nuk u përgjigj. Ishte qesharake, apo jo? Veç ta shihnit se si u skuqët! Ajo ktheu sytë nga ai për të parë fytyrën e tij. Mos po tallej me të? Jo! Ai ishte më se serioz dhe nuk e shihte aspak. E kishte thënë si pa të keq. Por priste një përgjigje. Vetëm atëherë ajo e kuptoi se sa e shtirur ishte ajo që kishte thënë: sikur të kishte nevojë për një parapërgatijte. Ajo ishte në ankth dhe nuk e kuptonte përse. Por duhej të thoshte diçka, ai po priste. Kishte folur me një ton të ashpër, të prerë, sikur ishte e zemëruar. Pastaj ata heshtën sërish të dy..Por nuk ishte më ajo heshtja e këndshme që pak më parë po shijonin të dy, ata nuk po e përjetonin njësoj ndjesinë që po lindte; në të kundërt, ishte një heshtje e rëndë, e errët që fshihte diçka të frikshme, shtypëse. |
EBSCOhost
World Bank
EconBiz
De Gruyter
OpenEdition
European Respiratory Journal
Mathematical Sciences Publishers Journals
830 
Make a suggestion Refine your searchDashuria e Erika Evaldit / Stefan Zweig
